Święta Klara z Asyżu - Nasi Święci i Błogosławieni

Żywot

Urodziła się w r. 1194, jako córka hrabiego Sciffo w Asyżu, i otrzymała na chrzcie imię Klara (jasna). Ulubienica całej rodziny, była dla wszystkich wzorem pobożności. Umartwiała się, pościła i modliła gorliwie. Słysząc raz kazanie św. Franciszka o służeniu Bogu w ubóstwie i umartwieniu, postanowiła porzucić świat. W nocy opuściła dom rodzicielski i z kilku towarzyszkami pospieszyła do klasztorku Porcyunkuły obok Asyżu, gdzie przebywał św. Franciszek. Ten przyjął ją chętnie, nałożył jej i towarzyszkom szaty pokutne, obciął im włosy, ułożył dla nich nową regułę zakonną i tak powstał Zakon Klarysek, który później rozszerzył się po całym świecie. Chcieli rodzice przemocą odebrać ją z klasztoru, ale Klara okazała taką stałość, że zaniechali tego zamiaru.

W małym klasztorku obok kościoła św. Damiana przeżyła Klara 42 lat w ubóstwie i umartwieniu. Sypiała na gołej ziemi, pościła o chlebie i wodzie, godziny całe spędzała przed Najśw. Sakramentem. Gdy raz Saraceni chcieli spustoszyć Asyż i już wdzierali się na mury klasztorne, wyszła Święta z Monstrancją i tak przeraziła tym nieprzyjaciół, że uciekli w popłochu. Modląc się, usłyszała wtedy słowa z Nieba: „Zawsze będę was ochraniał.” Dotknięta uciążliwą chorobą, znosiła ją cierpliwie, aż Bóg powołał ją do siebie dnia 11 sierpnia 1253.

Św. Klara została kanonizowana w 1255 r. Jej ciało spoczywa w asyskiej bazylice, dedykowanej jej imieniu.

Najważniejsze daty:
Urodzona dla świata w 1194 r.
Urodzona dla nieba 11 sierpnia 1253 r.
Kanonizowana w 1255 roku (papież Grzegorz IX).
Wspomnienie: 11 sierpnia.

Patronka: Asyżu i Florencji, zakonu klarysek i kapucynek, a także bieliźniarek, hafciarek i praczek, osobom chorym na oczy. Od 1956 roku patronuje też radia, telewizji i malarzy.

Ikonografia: najczęściej przedstawia św. Klarę z monstrancją w ręku. Podanie bowiem głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, który wyniosła z kościoła. Blask płynący z Hostii miał jakoby porazić wroga i zmusić go do ucieczki. Legenda powstała zapewne na tle szczególnego nabożeństwa, jakie miała św. Klara do Eucharystii.

Nauka

Święta Klara była zawsze wesołego i pogodnego umysłu i nie lubiła patrzyć na twarze ponure i zachmurzone. Wesołość jej pochodziła z miłości do Chrystusa utajonego w Hostii Przenajświętszej, dlatego ciągle zachęcała zakonnice do zacieśnienia węzła świętej przyjaźni z Panem Jezusem, mówiąc:

“My biedne mniszki potrzebujemy także towarzyskiego pożycia; ale jakaż różnica pomiędzy towarzystwem światowym, a towarzystwem Jezusowym? Tam gawędzą z sobą bez miłości, częstokroć bez znajomości wzajemnej. Tu rozmawiamy z Panem Jezusem, który nas zna dokładnie, którego my znamy z dzieł Jego miłosierdzia, dobroci i miłości ku nam, który nam dobrze życzy i pragnie naszego dobra. Tam jeden drugiemu nie wierzy, jeden drugiego podejrzewa, uśmiechy są udane, pochlebstwa obłudne; tutaj każdy serce ma w ustach, każdy otwarty i szczery. Im więcej jesteśmy wylane, tym więcej cieszy się Pan Jezus; Jemu można się z wszystkiego zwierzyć, ze wszystkim się użalić; wszakże On jest samą dobrocią i łaskawością. Znajdziemy tu i Maryję, drogą Mateczkę naszą, znajdziemy aniołów, którzy wspierają nas w słabości i nieudolności naszej i wstawiają się za nami tak szczerze, że nigdy nie odejdziemy bez obfitej pociechy”.